Prawo właściwe dla zobowiązań alimentacyjnych określa rozporządzenie Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (Dz. Urz. UE L 7 z 10.01.2009, str. 1).
Zasadnicze cele alimentacji nie ograniczają się wyłącznie do uzasadnienia instytucji sytuacją finansową stron, mają również charakter etyczny. Polskie prawo reguluje zobowiązania alimentacyjne w art. 128 – 144 k.r.o. Na podstawie ustawy można wywieść, że treść obowiązku alimentacyjnego stanowi dostarczanie przez zobowiązanego środków utrzymania – uprawnionemu, tj. osobie, która nie jest w stanie zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb własnymi siłami. Ciekawym zagadnieniem jest tutaj kwestia dochodzenia roszczeń alimentacyjnych w sprawach z elementem transgranicznym. Zgodnie ze wskazaniem art. 63 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. – Prawo prywatne międzynarodowe (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1792) – „Prawo właściwe dla zobowiązań alimentacyjnych określa rozporządzenie Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (Dz. Urz. UE L 7 z 10.01.2009, str. 1)”. Zasięg przedmiotowy rozporządzenia jest szeroki, stosuje się nie tylko do zobowiązań alimentacyjnych wynikających ze stosunku rodzinnego, ale również pokrewieństwa, małżeństwa i powinowactwa. Powołane rozporządzenie nie zawiera, expressis verbis, regulacji prawa właściwego dla zobowiązań alimentacyjnych. Akt ten w głównej mierze reguluje kwestie procesowe. Zatem wypada wskazać, że prawo właściwe zostało, poprzez instytucję odesłania, określone w art. 15 rozporządzenia unijnego. Według wspomnianego przepisu należy kierować się Protokołem haskim z 23 listopada 2007 r. o prawie właściwym w sprawach zobowiązań alimentacyjnych w państwach członkowskich, dla których protokół ten jest wiążący. Z kolei na mocy art. 3 na skutek zawarcia Protokołu przez Wspólnotę Europejską, obowiązuje on we wszystkich Państwach Członkowskich, z wyjątkiem Danii. To właśnie Protokół z 2007 r. jest dla polskiego sądu podstawą do ustalenia prawa właściwego dla zobowiązań alimentacyjnych w zakresie jego zastosowania, który jest tożsamy z zakresem rozporządzenia z 18 grudnia 2008 r., z rozszerzeniem, że zobowiązania alimentacyjne wobec dziecka są niezależnie od stanu cywilnego rodziców. Do przedmiotowego zakresu zastosowania protokołu haskiego należą niewątpliwie również obowiązki alimentacyjne wynikające z przysposobienia, natomiast nie należą roszczenia matki dziecka pozamałżeńskiego związane z ciążą i porodem.
W przypadku braku wyboru prawa właściwego przez strony stosunku, zgodnie z ogólną zasadą zobowiązania alimentacyjne podlegają prawu państwa, w którym wierzyciel ma miejsce zwykłego pobytu. Jednakże w Protokole z 2007 r., w zakresie wyboru prawa właściwego, dopuszczona została wyjątkowa możliwość wskazania go przez strony – zarówno ogólnie dla zobowiązania alimentacyjnego (wybór wiążący jest tak długo, aż strony nie zmienią zdania w tej kwestii), jak i wyłącznie ze skutkami ograniczonymi do określonego postępowania (wybór wiąże do zakończenia konkretnego postępowania, powinien być jednak uwzględniony również w postępowaniach po uprawomocnieniu się orzeczenia). Wybór ten jest ograniczony do prawa materialnego obowiązującego w siedzibie sądu, nie jest natomiast ograniczony terminem. Strony mogą dokonać wyboru w każdym czasie. Jeżeli jednak mowa o wyborze prawa właściwego dla celów konkretnego postępowania przed wszczęciem postępowania – zastrzeżona została forma czynności prawnej. Umowa podpisana przez obie strony, powinna przybrać formę pisemną lub utrwaloną w inny sposób, tak by istniała możliwość późniejszego dostępu do informacji zawartych w umowie.
Istotne znaczenie dla ochrony wierzyciela mają regulacje zawarte w ustępie 4 oraz 5 artykułu 8 protokołu haskiego. Stanowią one po pierwsze, że niezależnie od prawa wybranego przez strony to prawo państwa, w którym wierzyciel ma miejsce zwykłego pobytu w chwili wyboru określa, czy wierzyciel może zrzec się prawa do roszczeń alimentacyjnych. Po drugie zaś, że prawa wybranego przez strony nie stosuje się, jeśli jego zastosowanie mogłoby prowadzić do oczywiście niesprawiedliwych lub niesłusznych skutków dla jednej ze stron, chyba że w chwili wyboru prawa strony były w pełni poinformowane i świadome skutków swojego wyboru.