Zgodnie wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12 października 1977 (II CR 390/77) niemożność wychowawczego oddziaływania przyspasabiających na dorastającą przysposobioną, związanie się jej ze środowiskiem przestępczym, uprawianie nierządu i nabawienie się choroby wenerycznej, nadużywanie alkoholu, kradzieże, demoralizacja rówieśnic w zakładzie wychowawczym, ucieczki z domu i z zakładu wychowawczego, pobyt w Izbie Wytrzeźwień co ujemnie odbiło się na zdrowiu przyspasabiających stanowi ważny powód rozwiązania stosunku przysposobienia.
Oceny pojęcia dobra dziecka nie można dokonywać w oderwaniu od wieku przysposobionej i od uzasadnionego i prawnie chronionego interesu jej przybranych rodziców. Nie sposób od nich wymagać, aby w imię abstrakcyjnie pojmowanego dobra dorastającej dziewczyny, której poświęcili bezinteresownie przez przeszło 13 lat osobisty trud, kłopoty i koszty, mieli tolerować doznawane przez jej obecne postępowanie upokorzenia a nawet szkody na zdrowiu. Okoliczności te przemawiają również przeciwko utrzymaniu obowiązku alimentacyjnego przyspasabiających.