Zgodnie z obowiązującym stanowiskiem orzecznictwa (w ramach którego jednym z głównych rozstrzygnięć była Uchwała Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1987 r. wydana w sprawie III CZP 91/86) uprawnione do alimentów dzieci „mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie.”
Oznacza to w praktyce, że oceniając uzasadnione potrzeby dziecka (stanowiące jeden z dwóch filarów ustalania wysokości należnych alimentów – obok sytuacji majątkowej i możliwości zarobkowych zobowiązanego) i koszt ich zaspokojenia, Sąd powinien zakładać, że dziecko powinno móc cieszyć się standardem życia podobnym do tego, z jakiego korzysta płacący alimenty rodzic. Rozstrzygnięcie takie jest logiczne i sprawiedliwe – tak jak nie byłoby właściwe, gdyby zamożny i korzystający ze wszelkich dobrodziejstw życia rodzic płacił alimenty pozwalające dziecku na zaspokojenie tylko podstawowych potrzeb, tak niesprawiedliwie byłoby oczekiwać od borykającego się z problemami finansowymi rodzica, by fundował dziecku luksusy.