Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2020 r. w sprawie o sygnaturze akt II CSK 12/20 zapadło w wyniku wniesienia skargi kasacyjnej przez pozwanego, ojca dziecka, na wyrok sądu drugiej instancji. Powódka, matka dziecka, ponosiła ciężar alimentacyjny w stosunku do swojego dziecka nie tylko w zakresie, w jakim była do tego zobowiązana, ale także w zakresie kwoty, jaką pozwany powinien był łożyć na dziecko. Sąd drugiej instancji podwyższył zasądzoną na rzecz powódki kwotę z tytułu roszczenia przewidzianego w art. 140 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, tj. dostarczania innej osobie środków do utrzymania lub wychowania, pomimo braku wobec niej takiego obowiązku albo w przypadku powstania takiego obowiązku z powodu nadmiernych trudności w ściąganiu owych świadczeń od osoby w pierwszej kolejności obowiązanej. Kwota ta została podniesiona do wysokości 262.556 zł.
Sąd Najwyższy przypomniał swoją dotychczasową linię orzeczniczą, zgodnie z którą skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w kontekście roszczenia wynikającego z art. 140 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, bez względu na wartość przedmiotu zaskarżenia. W niniejszej sprawie nie miał zatem znaczenia fakt, że wartość roszczenia wyniosła 262.556 zł.
Sąd ten przyjął wykładnię, że chociaż roszczenie regresowe z art. 140 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie jest roszczeniem o świadczenie alimentacyjne, to jednak należy do zakresu spraw o alimenty w rozumieniu art. 398(2) § 2 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego, ponieważ matka dziecka ponosiła ciężar alimentacyjny ponad jej własny obowiązek i dążyła do zasądzenia od ojca dziecka kosztów w zakresie ciężaru alimentacyjnego, jaki powinien był ponosić. W związku z powyższym skarga kasacyjna w tym zakresie jest niedopuszczalna i jako taka została przez Sąd Najwyższy odrzucona.